Ik heb gisteren maar weer eens bijgedragen aan de indruk dat de Britse geschiedenis interessanter en belangrijker is dan die van andere landen in Europa door naar de nieuwe film Mary, Queen of Scots te gaan. Het debuut van filmregiseur Josie Rourke met een cast vol bekende namen als Saoirse Ronan, Margot Robbie, Guy Pearce en David Tennant. Dat beloofde best veel, vooral omdat ik dankzij de prachtige biografie van Stefan Zweig als puber al sterk geïnteressseerd was in het karakter.
De film draait in feite om de verhouding tussen twee koninginnen, Mary en Elizabeth. De troonopvolging en de invloed van huwelijken op de positie van een vrouwelijke vorst. Een interessant uitgangspunt. De film ziet er erg mooi uit, met de Schotse landschappen en de decors, maar mist het bijzondere dat bijvoorbeeld The Favorite (zie mijn eerdere posting) wel heeft. Het is een film met te veel tekortkomingen om echt indruk te maken. Zo is David Tennant met een lange baard redelijk belachelijk als Moray, komen vooral de scenes in Schotland op mij over als amateurtoneel en bevat de film de nodige historische onzin.
Er zijn best aanwijzingen dat David Rizzio homo was en dat Darnley ook wel van de herenliefde was. Dat de beide heren het samen hebben gedaan, is echter een verzinsel. En zeker dat Darnley zijn huwelijksnacht met Rizzio doorbracht. Dat is een verzinsel van een formaat dat ik eigenlijk niet vind kunnen. De scenes kort voor het einde komen ook erg gehaast over. Zo verdwijnt Lord Bothwell zonder verdere uitleg. De mislukte veldslag, het afscheid van Mary en zijn vlucht naar Scandinavië hebben geen plek gekregen in de film. Daardoor zit Mary het ene moment nog als koningin tegenover Moray en Maitland en vlucht ze seconden later al naar Engeland. In werkelijkheid bracht ze wel degelijk alsnog een leger op de been om nog een keer de strijd aan te gaan.
Elizabeth en Mary hebben elkaar in het echt nooit ontmoet. Ze hebben alleen brieven uitgewisseld. Ik snap dat filmtechnisch een verzonnen stiekeme ontmoeting mooier is, maar het is een scene waar de overacting vanaf dampt, waardoor deze bij mij niet lekker overkwam. Mary Queen of Scots ziet er in de film bij haar onthoofding, na zo'n twintig jaar gevangenschap, nog even jong uit als het moment dat ze terugkwam uit Londen. Ergens irriteert het ook dat het hof van zowel Elizabeth als Mary behoorlijk multicultureel zijn. Zo wordt de Engelse ambassadeur in Schotland, Thomas Randolph, gespeeld door de donkere acteur Adrian Lester. Nou is dat een meer dan uitstekende acteur, maar ik vond het afleiden aangezien er simpelweg geen zwarte edelen waren in Engeland en Schotland in de zestiende eeuw.
Kortom, ik was niet onder de indruk van de film. De scenes rond Elizabeth die de pokken krijgt en de manier waarop dit haar uiterlijk en gedrag veranderd zijn overigens wel erg goed gedaan. Het is ook leuk om 'Mike' uit Neighbours in grote rollen te zien en hij doet het goed als Cecil. Ook zijn veel van de kostuums en decors meer dan de moeite waard. Het is een interessante poging om een overbekend verhaal opnieuw te vertellen, maar de plank wordt uiteindelijk te vaak misgeslagen.