GSbrder
Ja, dat denken wij: sukkels die in hun leven hooguit een miljoentje of 50, misschien 100, zullen vergaren. Paar honderd als het even meezit. 'Als ík miljardair was zou ik lekker anoniem met de voetjes omhoog in een landhuis zitten, ver buiten de schijnwerpers. Wetende dat kinderen en kleinkinderen niets tekort zullen komen. Paar leuke autootjes in de garage. Bootje. Paar vakantiehuisjes. Beetje reizen. Goed eten. Eindelijk tijd voor wat hobbies.' Nietwaar?
Maar op de een of andere manier lijkt het weinig daadwerkelijke miljardairs (althans: in het westen, geen idee hoe dat in India of China is) te lukken om niet steeds die schijnwerpers op te zoeken. Niet zo gek ook, in een wereld waarin succes en kunde wordt afgemeten aan hoeveel centen iemand heeft. Ze zullen zelf nog daadwerkelijk geloven bijzondere individuen te zijn die de wijsheid in pacht hebben. Nooit te beroerd om een interviewtje te geven en hun exceptionele levensvisie te delen, iets te vinden van politieke ontwikkelingen of de economie te bekritiseren.
In dat opzicht kan je hen eigenlijk weinig narcisme verwijten: het narcisme wordt ze opgedrongen. Je bent als miljardair immers de winnaar van de kapitalistische wereld. Je hebt alles gewonnen wat er te winnen valt en plukt daar nu rechtmatig de vruchten van. "Exceptionele kwaliteiten", "durf", "mogelijkheden zien waar anderen ze niet zagen", dat soort dingen. Het vleesgeworden succes.
In dat opzicht graven ze misschien wel hun eigen graf: nooit te beroerd om het steeds ontevreden wordende gepeupel te voorzien van hun onbegrensde wijsheid. Met de huidige staat van de VS als lichtend karikatuur. Medische rekeningen? Moet je maar niet ziek worden. Wonen onbetaalbaar? Neem je toch een derde baan. Brood te duur? Eet je toch cake.
Maar terug naar het punt: de kapitaalvlucht van miljardairs die wordt gevraagd om een eerlijke bijdrage te leveren is voor mij geen enkel argument om het dan maar niet te doen. Het toont enkel aan dat het een volstrekt immoreel zooitje is dat geen greintje respect heeft voor een maatschappij die hen in staat heeft gesteld überhaupt miljardair te worden maar enkel een ziekelijke drang naar meer. Tuig van de richel. Onverzadigbare bloedzuigers.
Wat mij betreft beginnen we hier met het kapotbelasten van miljardairs. En als ze hier zijn opgetieft is het aan de volgende maatschappij om er spuugziek van te worden hoe dat tuig parasiteert op werknemers, infrastructuur en opleidingsstelsel, en mee te doen met het kapotbelasten. Net zo lang tot zo overal kapot worden belast en we geen miljardairs meer hebben.